اخراجي ها را در جشنواره ديده بودم و فكر مي كردم به اين خاطر كه در شرايط مناسبي فيلم را نديدم – در حاليكه چهار زانو روي زمين سينما فلسطين نشسته بودم- نكته هاي فيلم را نگرفته ام و با خودم فكر مي كردم حتما اين فيلم حرفي براي گفتن دارد كه تماشاگران جشنواره اي كه با تماشاگران عادي سينما فرق دارند اينهمه به تماشاي آن رفته اند و مگر مي شود اينقدرخلاف جهت رودخانه حركت كرد؟ خلاصه اينكه جمعه مجددا به فرهنگسراي نياوران رفتم و با خودم فكر مي كردم حال در بين تماشاگران معمول سينمايي فيلم را مي بينم و با خودم خنده جماعت را تصور مي كردم. به خصوص اينكه جمعه بود و تماشاگران بيشتر خانواده بودند. خلاصه فيلم شروع شد ولي با وجود اينكه تماشاگران همه مردمي عادي بودند ولي بازهم به خيلي از شوخي هاي فيلم نمي خنديدند! بعد از فيلم هم در حاليكه داشتيم از سالن خارج مي شديم هيچكس نمي گفت فيلم جالبي ديده و فقط بعضي ها برخي از شوخي هاي فيلم را يادآوري مي كردند.
ديروز هم به ناچار به تماشاي مهمان رفتم. امضاي تهيه كننده معروف، حسين فرحبخش، در هر سكانس فيلم ديده مي شد. با آنكه در يكي از سينماهاي بالاي شهر به تماشاي اين فيلم رفته بودم باز هم جماعت اصلا فيلم را دنبال نمي كردند و فقظ منتظر لحظه اي بودند تا موسيقي اي شاد شنيده شود و همه دست و سوت بزنند. مثل اينكه همه مي دانستند كه اگر بخواهند در داستان فيلم دقيق شوند خيلي گيج مي شوند، آخر احتمالا خود كارگردان هم نمي دانست چرا صحنه به زيارت رفتن امين حيايي و آن دختر خارجي در فيلم گنجانده شده و يا اينكه چرا ... پس ديگر چه انتظاري از تماشاگر بايد داشته باشيم، سر صحنه هاي احساسي فيلم هم كه ديگر خنده بازاري بود، يكي از ته سالن مي گفت Oh my god و يكي هم آهي يه تمسخر مي كشيد و همه مي خنديدند.
اميدوارم اخراجي ها سه ميليارد و حتي بيشتر بفروشد، ولي هنوز هم نمي دانم چرا اينقدر سينماي ما ضعيف شده كه وقتي مي خواهي به سينما بروي گزينه اي جز اخراجي ها و مهمان و از همه بدتر خون بازي نداري و چقدر ناراحت كننده است كه مي دانيد داريد به تماشاي فيلم بدي مي روي، هرچقدر DVD خوب هم كه در بازار باشد، مگر مي شود سينما نرفت؟

- قرار بود سکانسی از فیلم ملاقات با خانواده فاکر را نقل کنم ولی معمولا تعریف سکانس فیلم ها به نظر شنونده با خواننده بی مزه می آد ولی به هرحال زیر حرف که نمی شود زد پس: سکانسی در دقایق پایانی فیلم هست که رابرت دنیرو از دست همه عصبانی است و می خواهد با اتوبوس عجیب اش برود، ولی داستین هافمن جلوی اتوبوس دراز کشیده و مانع از رفتنش می شود و این دیالوگ را خطاب به پسرش ( بن استیلر) می گوید: " دهه 60 تو نبودی، ما مسائلمون رو اینطوری حل می کردیم."

- دو نکته جدید درباره Meet the Fockers اول اینکه فیلم در کل رقمی حدود 80 میلیون دلار فروش کرده، دوم اینکه از بین جایزه هایی که برده، می شود به جایزه بهترین بازیگر نقش کمدی برای داستین هافمن از MTV اشاره کرد.

- فیلم های اکران عید را دیدید؟ اخراجی ها، خون بازی، شب بخیر فرمانده، مهمان. خدا کند این ضرب المثل که می گه " سالی که نکوست از بهارش پیداست" فقط درمورد فیلم هایی که روی DVD می بینیم صادق باشه...

- از کامنت های تان خیلی ممنون، احسان کامنت جالبی داشت و نوشته بود امیدوار است رابرت دنیرو بمیرد چرا که بعد از اینهمه بازی در نقش آدم های قدرتمند و مقتدر، دارد آن اسطوره ها را می شکند و در فیلم های کمدی بازی می کند، ولی وقتی یک غول می تواند کمدینی به این توانایی باشد تازه آن وقت است که دن ویتو، جانی بوی و آل کاپون برای مان قدرتمند تر جلوه می کند. در ضمن نقش های کمدی هم که دنیرو بازی می کند همگی شخصیت هایی قوی و به قول معروف نفر اول هستند. نکته آخر هم اینکه، خدا نکند رابرت دنیروی عزیز بمیرد...

- آقای فرشید نمی دانم چرا اسمم برای تان آشناست ولی ممکن است اسمم را در نشریات مختلفی دیده باشید، در مورد سوابقم هم چشم، بیشتر توضیح می دهم.

- نظرتان درباره بحث با موضوع پیشنهادی شما و حتی غیر سینمایی ولی فرهنگی چیه؟

- شما هم از اینمهمه بدو بدو و انجام کارهای عقب افتاده بعد از تعطیلات عید لذت می برید، برای من که فعلا اینهمه سر شلوغی خیلی لذت بخشه ولی فکر کنم نزدیک نمایشگاه کتاب که بشه دوباره آرزوی روزهای ساکن عید دور سرم شروع به گردش بکنه.

- امروز به علت به روز نکردن روز نوشت هام، امیر قادری یک اخطار کتبی از طریق SMS برایم فرستاد.
- چند نکته درباره این وبلاگ: اول اینکه اسم این وبلاگ شمرونی هست، نه شمرونی ها- دوم هم اینکه اگر دقت کرده باشید اسم من در بالای صفحه به صورت شادی طلوئی میاد، حتما می دونید که دیکته درست اسم بنده شادی طلوعی است.
- چند روز قبل از عید دوست خیلی عزیزم فیلم ملاقات با خانواده فاکر را به من داد، در حالیکه این جمله را می گفت: " شادی این فیلم رو با دقت ببین، درس زندگیه." من هم چند شب پیش سر فرصت نشستم و فیلم رو با دقت تماشا کردم، فیلم محشره، با دیدنش از خنده روده بر می شوید و در عین حال واقعا درس زندگی می گیرید. فیلم ماجرای دختر و پسر جوانی را نقل می کند که قرار است به زودی با یکدیگر ازدواج کنند ولی قبل از آن والدین شان باید با یکدیگر آشنا شوند، دو خانواده که کوچکترین وجه اشتراکی با هم ندارند و همین تناقض به واسطه فیلمنامه بسیار قوی فیلم باعث می شود آنچنان با فیلم همراه شوید که اصلا گذشت زمان را درک نکنید و احتمالا حتی صداهای محیط اطرافتان هم شما را از فیلم جدا نکند. (درمورد من که اینطور بود!)
گروه بازیگران فیلم از بهترین های سینمای امریکا اند و در نگاه اول متوجه می شوید که بهترین انتخاب ها برای نقش شان هستند. نقش پدر دختر را رابرت دنیرو و نقش مادر و پدر پسر را باربارا استرایسند و داستین هافمن ایفا می کنند و پسر هم طبق معمول و اینبار کاملا به جا، بن استیلر است. رابرت دنیرو که قبلا مامور سیا بوده به همه چیز و همه کس شک دارد و از آن پدر زن های فوق العاده سختگیر است و نقطه مقابل اش خانواده فاکر هستند که آدم هایی راحت و صادق هستند و به قول امروزی ها کمی هم قاطی دارند...
- معتقدم نباید روزنوشت طولانی نوشت، نفس روز نوشت یعنی مختصر، پس چند صحنه جالب فیلم را در روزهای آینده برای تان تعریف می کنم. فقط این را هم اضافه کنم که کارگردان فیلم Jay Roach هست و اسم فیلم به زبان اصلی: Meet the Fockers.